လက်ဖက်ရည်ဆိုင် အသုံးစကား

မုံရွာက ဆရာဝန်တယောက်က တင်ထားတာ။

(စ) အေးချမ်းမေ လ္ဘက်ရည်ဆိုင်လေး ရန်ကုန်မှာ ကျနော်မုံရွာသား ရောက်သွားပြီဗျာ။ နာမည်လေးက လှလိုက်တာ။ ရန်ကုန်ဝါရင့် သူငယ်ချင်းတွေက မေးပြီ မင်းဘာစားမလားတဲ့ သိပ်မဆာပါဘူးကွာ အဆင်ပြေတာ တခုခုမှာလိုက်ကွာ ကိုယ်က အညာသား ဘုမသိ ဘမသိ မမှာတတ်။ သူတို့မှာလိုက်တာက "တစစီ ၅ ပွဲ" တဲ့ အဲဒါမှ ဒုက္ခ မစားဘူးတာ မစားတတ်ရင် ရှက်ရမှာ အခုတော့ ပျင်းတောင်ပျင်းသေး မုံရွာ အားမာန် လ္ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ စားနေကျ ပလာတာ ရိုက်ဖွလေးပါဗျာ။ (ဆုံး)

သြော်။ 

အခုခေတ်မှာ ‘လက်ဖက်ရည်ဆိုင်’ လို့ရေးကြပြီး၊ အရင်ကတော့ ‘လ္ဘက်ရည်ဆိုင်’ နဲ့ ‘လဘက်ရည်ဆိုင်’ လို့လည်း ရေးကြတယ်။

‘စိတ်တိုင်းကျ’ လို့ ရေးထာတာကို ‘စိတ်တိုင်းဂျ’ လို့ ဖတ်ရ၊ ပြောရတယ်။ ‘ကျ’ သံထွက်ရင် စိတ်ဓါတ်ကျတာ။

‘ချိုဆိမ့်တခွက်’။ ‘ချိုစိမ့်’ လို့ရေးတော့ ပန်းကန်က အက်နေလို့ဖြစ်မယ်။

‘ထပ်တရာ’ ကို စသတ်နဲ့ရေးရင် မျိုချလို့မရတာဖြစ်မယ်။ 

‘မုန့်ဟင်ခါး’ မှန်ပါတယ်။ အရင်က ‘မုံ့ဟင်ခါး’ လို့သာရေးတာ။ ‘မုံ့ဟင်းငါး’ လည်း ရေးတာရှိတယ်။

‘ပေါက်ဆီ’ ကို အခုလူတွေက ‘ပေါက်စီ’ တဲ့။ စကားမပီသလိုဘဲ။ 

‘စထောဘယ်ရီ’ ကို ‘စတောဘယ်ရီ’ လို့သာ ရေးနေကြတယ်။ အဲဒါလည်း အတိအကျ မမှန်ပါ။

ဆိုင်လာစားသောက်သူတွေကို ‘စားသုံးသူ’ လို့ ပြောရင် စာဆန်တယ်။ အရင်က ‘ဧည့်သည်’ လို့လည်း ပြောတယ်။ ‘ဖေါက်သည်’ လို့လည်းပြောတယ်။ အခုခေတ်မှာ ‘ကပ်စ်တမ်မာ’ လို့ပြောကြတယ်။

တချို့နေရာတွေမှာ ဘိုလိုပြောတာက ပိုထိရောက်တယ်။ ‘တူးတီးဝမ်းကော်’။

‘လာနေကျ’ အကိုတို့လာပြီ။ ‘အစ်ကို’ ဆိုရင် လည်ပင်းဖေါင်းအစ်နေသူ။ ‘လာနေကြ’ မမှန်။ ‘လာနေကျ’ လူတွေ ‘လာနေကြပြီ’။

‘ဘာသုံးဆောင်မလဲ’။ ‘သုံးစောင်’ လို့ရေးရင် ထီလက်မှတ်။

‘ဘယ်လောက်ကျ’ လဲကို ‘ဘယ်လောက်ကြလဲ’ ဆိုရင် ဆိုင်ရှင်ကို ဘာသောက်ကြမလဲ မေးသလိုလို။

စားစရာတင်တာကို ‘စားပွဲ’ လို့ရေးပြီး၊ စာရေးတာကို ‘စာပွဲ’ လို့လည်း ရေးကြတယ်။

‘အဘ’ ထိုင်ပါရှင့်။ ဆိုင်လာစားသူက စစ်ယူနီဖေါင်းနဲ့တော့ မဟုတ်။ လူမြင် ‘အဘ’ ခေါ်တဲ့ ‘မယဉ်ကျေးမှု’ ကို စစ်အစိုးရ ဒုတိယမျိုးဆက်က သွတ်သွင်းထားတာ။

‘သမီး’ ရေနွေးကြမ်း ပေးပါဦးလို့ပြောတဲ့သူက အိမ်ထောင်မရှိ။ တွေ့တဲ့မိန်းကလေးတိုင်းက သူ့သမီးတွေတဲ့။

မနက်ကလည်း ဒီမြို့က ရန်ကုန်ရောက်တယ်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်အမည်။ ဆိုင်ရှင်က ချင်းပြည်နယ်သူ။ ဗမာလိုလည်း ရေလည်၊ ဘိုလိုလည်း ရတယ်။ လက်ဖက်ရည် ချိုပေါ့ ၃။ အီကြာကွေး တချောင်း။ တို့ဟူးသုပ် ၂၊ အချိုမှုန့် မပါ။ အငန်လျှော့။ ‘နိုးစပိုက်စီး’။

ဒေါက်တာတင့်ဆွေ