Skip to main content

ကျနော်တွေးမိသလို ရေးပါမည် (၁၃၁)

ဝင်းအောင်ကြီး (မောင်အောင်မွန်)

လူ လူချင်း လူလိုမြင်၍ လူလိုနေခဲ့ရခြင်း

၁၉၄၈ ခု၊ ဇန်နဝါရီလ (၄) ရက်နေ့ မနက် ၄ နာရီလောက်မှာ ကျနော်တို့အိပ်ရာက ထကြရပြီး အဖေက ရေနွေး ဆန်းလိုက်ဆပ်ပြာနှင့် ရေချိုးပေး၊ အင်္ကျီပုဆိုးသစ်ဝတ်ကြရ၏။ မှောင်နေသေးသော်လည်း လမ်းပေါ်မှာ လူတွေသွားလာနေကြပြီ။ “ကျိုက်ထီးရိုး ဘုရာဖူးများ အခမဲ့တည်းခိုဆောင်" မှာ ဗမက အဖွဲ့က သက်သတ်လွတ် ထမင်းကျွေးရာ လူကြီးများနှင့်အတူ ဝင်စားကြရ၏။ သူကြီးကတော် မမနွဲ့က အမိမြန်မာပြည် အဖြစ်ပြည်ထောင်စုအလံကိုင်၊ စည်တော်ရွမ်းကာ စည်းတန်းလှည့်လည်ရာ တရွာလုံးလိုက်ပါကြ၏။ ကျောင်းတက်ရသော်လည်း လွယ်အိပ်ယူမသွားရ၊ စာမသင်ရ၊ ဆရာကြီး ဦးအုန်းမောင်က လွတ်လပ်ရေးနေ့အကြောင်း ရှင်းပြသည်။ စေတနာ့ဝန်ထမ်း အင်္ဂလိပ်စာပြဆရာ ဦးဘရွှေပြောပြသည့် “အမေရိကန်နိုင်ငံမှာ ဆင်ရဲသား တောသား အီဗရာဟင် လင်ကွန်း သမတဖြစ်လာပုံ" ခေါင်းထဲစွဲနေ၏။ ကျောင်းဆင်း၍ မုန့်ဝယ်စားတော့ မုန့်သည်တွေက နေပါစေဆိုကာ ပိုက်ဆံမယူကြ၊ အံ့ကိုသြရော။ 

၁၉၅၃ ခု၊ တက္ကသိုလ်ဝင်စာမေးပွဲအောင်တော့ ကိုယ်ပိုင်ပိုက်ဆံ ၂ ကျပ်။ ၃ မူးတပဲသာရှိ၊ မိဘကလည်း တပြားမှမကူနိုင်၊ MCFT ၏ဆင်းရဲနွမ်းပါးသူများ ပညာသင်နိုင်းရေး အထောက်အပံ့နှင့် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်တက်ဘွဲ့ရပြီး၊ ဆင်ရဲသား တောသား ဝင်းအောင်ကြီးလည်း အမေရိကန်ရောက်နေသည်မှာ နှစ် ၂၀ ကျော်နေပြီ။ 

အာဖရိကတိုက်က လူမည်းတွေကို ကျွန်လုပ်ထားသည်ကို၊ အီဗရာဟင် လင်ကွန်း သမတဖြစ်လာတော့ အဆုံးသတ်လိုက်သည်။ လူဖြူများနှင့် တန်းတူနေလာခဲ့ကြရာ ယခုအခါ လူမည်း အိုဘားမားသမတဖြစ်နေပြီ။ 

မြန်မာပြည်တွင် အရပ်သား ဦးထင်ကျော် သမတဖြစ်လာ၍ ပျော်နေကြသည်များကို မြင်ရတော့ ပထမဆုံး လွတ်လပ်ရေးနေ့က ပျော်ခဲ့ဖူးသည်ကို၊ အီဗဟရာဟင် လင်ကွန်းကို အားကျဖူးပုံ ပြန်သတိရမိ၏။ လူလူချင်း လူလိုမြင်သော အီဗဟရာဟင် လင်ကွန်းကြောင့် အမေရိကန် ကမ္ဘာ့ထိပ်တန်းနိုင်ငံဖြစ်လာခဲ့၏။ သမတ ဦးထင်ကျော်မှာ ဆေးကြိမ်လုံးမရှိ၊ နတ်ရေကန်မရှိလို့ ခက်ချင်ခက်နေမည်။ သို့သော်လည်း လူလူချင်း လူလိုမြင်သောခေတ်က မြန်မာပြည်လည်း ထိပ်တန်းနိုင်ငံဖြစ်ခဲ့ဖူသည်ကို သတိရရင်း အားတက်မိကြောင်းပါ။

၂၀၁၆ ခု၊ မတ်လ ၃၀ ရက်။

မှတ်ချက် - မောင်အောင်မွန်သည် အဖြစ်မှန်တွေလည်းသိတော့ အမှန်တွေ ရေးပါသည်။ ထိုအထဲတွင် စာလုံးပေါင်းသတ်ပုံလည်း ပါသည်။ တရွာလုံး၊ ၃ မူးတပဲ၊ တပြားမှမကူနိုင်လို့ ရေးသည်။ လွယ်အိပ်ယူမသွားရကို လွယ်အိပ်မယူသွားရလို့ မရေးပါ။

ဒေါက်တာတင့်ဆွေ

Comments

Popular posts from this blog

ဝိဘတ်များ

ရေး မြို့ကကြိုဆိုပါ၏ နဲ့  ​ရေးမြို့မှ ကြိုဆိုပါ၏ ဘယ်ဟာအမှန်လဲဆရာ ရန်ကုန်မြို့က ကြိုဆိုပါ၏စာကို တင်တယ်။ ကွန်မင့်တွေလည်း များတယ်။ မက်စင်ဂျာကနေလည်း လာတယ်။ တချို့က နားမလည်။ အမှားကိုသာ မှန်တယ်ထင်ပြီး ရေးကြတယ်။ မတတ်နိုင်။ မှ နဲ့ က ကို ၂၀၁၇ ကတည်းက တင်ပြထားပြီးပါပြီ။ ကို နဲ့ အား လည်းရေးထားတယ်။ ရ နဲ့ က မှားနေကြပြန်တယ်။ နာမ်၊ နာမ်စားတို့၏ နောက်၌တည်၍ ၄င်းတို့သည် ကတ္တားဖြစ်သည်၊ ကံဖြစ်သည် စသည်ကိုလည်းကောင်း၊ ကြိယာ၏ နောက်၌တည်၍ ၄င်းကြိယာ၏ ကာလနှင့် အမျိုးအစားကို လည်းကောင်း ဝေဖန်ပိုင်းခြားပြသော စကားလုံးကို ဝိဘတ်ဟု ခေါ်သည်။ ဝိဘတ် (၂) မျိုး ရှိသည်။ ၁။ နာမ်ဝိဘတ် ၂။ ကြိယာဝိဘတ် နာမ်ဝိဘတ် နာမ်၊ နာမ်စားတို့၏ နောက်၌တည်၍ ၄င်းတို့သည် ကတ္တားဖြစ်သည်၊ ကံဖြစ်သည် စသည် ဝေဖန်ပိုင်းခြားပြသော ဝိဘတ်ကို နာမ်ဝိဘတ်ဟု ခေါ်သည်။ နာမ်ဝိဘတ် (၁၇) မျိုး ရှိသည်။ 1. ကတ္တားဝိဘတ် 2. ကံဝိဘတ် 3. ထွက်ခွာရာပြဝိဘတ် 4. ရှေးရှုရာပြဝိဘတ် 5. ဆိုက်ရောက်ပြဝိဘတ် 6. အသုံးခံပြဝိဘတ် 7. အကြောင်းပြဝိဘတ် 8. လက်ခံပြဝိဘတ် 9. နေရာပြဝိဘတ် 10. အချိန်ပြဝိဘတ် 11. ပိုင်ဆိုင်ခြင်းပြဝိဘတ် 12. လိုက်လျောပြဝိဘတ် 13. ယှဉ်တွဲပြဝိဘတ် 14. ခွဲထုတ်ရာပြဝိဘတ် 15. ရည်စူးချက်ပ

ပဲ နဲ့ ဘဲ ဋီကာ

၁။ ပဲမှန်သမျှ ဘဲလား ဆရာခင်ဗျ အငြင်းအနေနဲ့မှ ဘဲ သုံးရတာလားဗျ ခွဲခြားမသိလို့ပါဆရာ ၂။ ဆရာခင်ဗျာ 'ပန်းပန်လျက်ပဲ' မှားတယ်ဆိုတော့ ပဲနဲ့ဘဲ အသုံးလေးရှင်းပြစေလိုပါတယ်ခင်ဗျာ ၃။ ပဲ နဲ့ ဘဲ သုံးတာ ပုံထဲကအတိုင်း မှန်လား မှားလား ဆိုတာ သိချင်ပါတယ် ဆရာ။ ၄။ ချောင်းအစွယ်လား ချောင်းအဆွယ်လားဆရာ မူကွဲတွေကလည်း ကွဲဘဲကွဲနိုင်လွန်း ၅။ မနက်စာ စားပဲဖြစ်ဖြစ် အဆာပြေလေးဖဲဖြစ်ဖြစ် - ဖဲဆိုတာ ဖဲရိုက်တာ။ ၆။ အထင်ကရအစားအစာ တစ်ခုဖဲလေနော် - တခုပဲ (ဘဲ) လေနော်လို့ ရေးရ။ ‘တစ်ခု’ ဆိုရင် မျိုမကျတဲ့အစားအစာ။ ဖဲဆိုတာ ဖဲရိုက်တာ။ ၇။ ငါပဲလုပ်မယ်လားဗျ ပဲ လား ဘဲ လား ဇဝေဇဝါဗျ ၈။ ပဲနဲ့ဘဲကို အမြဲမှားပါတယ် ဒါပဲလို့ပြောယင် အမှားပါလားရှင် - ပန်းပန်လျက်ပဲ မှားတယ်။ ဆိတ်အုပ်ကဗျာ။ - သူငယ်ချင်းလို့ပဲ ဆက်၍ခေါ်မည်ခိုင် မှားတယ်။ သူငယ်ချင်းလို့ပဲ ဆက်၍ခေါ်မည် ဆိတ်မ။ ဗေဒါလမ်း ညိုပြာပြာ လတာပြင်ခြေရင်း လှိုင်းတက်ရာ ဗေဒါတက်၊ လှိုင်းသက်ရာဆင်း။ ဆင်းရလဲ မသက်သာ အုန်းလက်ကြွေရေပေါလော၊ မျောစုန်လို့လာ အဆင်းနဲ့အလာ၊ ဗေဒါမ အထွေး အုန်းလက်ကြွေ သူ့နံဘေး၊ ဆောင့်ခဲ့ရသေး။ ဆောင့်ခဲ့လဲ မသက်သာ နောက်တချီ ဒီတလုံးက၊ ဖုံးလိုက်ပြန်ပါ မြုပ်လေပေါ့ ပေါ်မလာ၊ မဗေဒါအလှ တလံကွာ လှ

အဘရောဂါ ကျဆုံးပါစေ

ဒီစာကို ခေါင်းစဉ်အမျိုးမျိုးနဲ့ အခါတရာလောက်တင်ပြီးသား။ စစ်ယူနီဖေါင်းနဲ့လူတွေ့တိုင်း အဘခေါ်ခိုင်းတာ နဝတ ခေတ်ကစတယ်။ နောက်တော့ လူတွေ့တိုင်း အဘဖြစ်လာတယ်။  ကိုယ့်အဖွားမှာ အိမ်ထောင်ဘက်တွေ များရော။ မလုပ်ကောင်းပါ။ ကန်တော့။ မြန်မာစာမှာပါ အဘရောဂါ ကူးစက်လာတယ်။ အခုဘဲ တယောက်က အဘ။ အဘအသုံးဟာ ယဉ်ကျေးမှု စသဖြင့် အရင်လူတွေရေးသလို ရေးလာပြန်တယ်။ အဘအသုံး နည်းလာပြီ။ အသစ်က Hi နဲ့ နော်။  စောစောက ထပ်မံတင်ပြသေးတယ်။ သားနဲ့ သမီး။ ကျွန်တော်၊ ကျနော်၊ ကျမ၊ ဗျ၊ ခင်ဗျ၊ ခင်ဗျာ၊ ရှင်၊ ရှင့် အသုံးတွေ ပျောက်ကွယ်လာလာတာအတွက် အင်မတန် နှမြောပါတယ်။  အဘမခေါ်ရမနေနိုင်သူတွေ ကျွန်တော့ဆီတော့ စာမရေးသားကြစေလိုပါ။ အခေါ်ခံချင်သူတွေ အများကြီး။  သူများကိုအဘခေါ်သူတွေ ကြီးလာရင် အဘလိုလုပ်ကြလိမ့်မယ်။ အဘရောဂါ ပျောက်ပါစေသတည်း။ အဘခေတ် ကျဆုံးပါစေသတည်း။ ယဉ်ကျေးမှုဖြစ်တယ်၊ ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ် ပြန်မရေးစေလိုပါ။ ဆရာဝန်ကို ဆရာလို့ မခေါ်ချင်သူတွေလည်း မမေးကြစေလိုပါ။ ဒေါက်တာတင့်ဆွေ