Skip to main content

"တစ်ရောဂါ" ဘယ်တုန်းက တရားဝင်စသလဲ

"တစ်ချိန်မှာ အသုံးဝင်မဲ့" ဆိုတာတွေကို မကြာခဏ တွေ့တယ်။ “တစ်ချိန်မှာ” ဆိုတာ အနာဂတ်ကာလကို ပြောတာ မဟုတ်။ လက်ရှိနဲ့ မကြာသေးတဲ့အတိတ်ကာလနှစ်ခု ဖြစ်ပါတယ်။

မြန်မာစာသတ်ပုံမှန်ခေတ်က “တချိန်” လို့သာ တတိုင်းတပြည်လုံးက ရေးသားကြတယ်။

“တချိန်” ကနေ “တစ်ချိန်” ဘယ်တော့ဖြစ်သွားရသလဲ

ဆရာဝန်ဆိုတာ ရောဂါတခုစီတိုင်းကို အဲလိုလေ့လာရပါတယ်။

သိအောင် အတော်ကြိုးစားရှာရတယ်။ လက်ထဲမှာ ၁၉၉၁ ခု စက်တင်ဘာလထုတ် မြန်မာအဘိဓာန်ရှိတယ်။ ဒိထက်စောမယ်လို့ ထင်ထားတယ်။ ပဌမအကြိမ် စစ်တပ်ကအာဏာသိမ်းပြီး မဆလ မကျဆုံးခင် နှစ်အနည်းငယ်လောက်မှ သတ်ပုံမှားတွေ ပြောင်းတယ်ဆိုတာကို သတိထားမိတယ်။ ကျွန်တော်သိတာ နည်းနည်းနောက်ကျတယ်။ သေချာအောင် လိုက်ရှာပါတယ်။

"တိုင်တစ်ရာ"

နိုင်ငံရေးကြောင့် ၁၉၉၀ ခုနှစ်အကုန်မှာ တိုင်းပြည်ကနေထွက်ပြေးရကတည်းက ပြန်တွင်းကစာအုပ်တွေနဲ့ အဆက်ပြတ်သွားပါတယ်။ စာအုပ်မှာလို့မရ။ စာပို့လို့မရခဲ့ပါ။ နဝတ စစ်အစိုးရက သူလို့အာဏာ တည်မြဲစပြုလာတော့ တင်းကျပ်မှုတွေ နည်းနည်းနည်းနည်းလျှော့လာတော့ စာအုပ်တချို့ နယူးဒေလီအထိ မှာယူလို့ရလာတယ်။ အဲဒီမှာ မျက်လုံးပြူတော့တာဘဲ။

၂၀၁၀၊ အောက်တိုဘာလထုတ် မြန်မာသစ် ရသစုံမဂ္ဂဇင်း၊ စာမျက်နှာ ၉၉ မှာ သာရဝေါစိုးကြည် ရေးသားတဲ့ အမျိုးသားပညာဝန် ဦးဖိုးကျားဆောင်းပါးမှာ ကျောင်းနာမည်ဟာ “တိုင်တစ်ရာ” လို့ရေးထားတွေတယ်။ တသက်လုံး တိုင်တရာ၊ ပန်းမျိုးတရာ၊ လမင်းတရာ၊ နှစ်တရာလို့သာ ရေးလာဖတ်လာခဲ့တာ။ တသက်နဲ့တကိုယ် တရာကို စသတ်နဲ့ရေးတာကို ပဌမဦးဆုံး ဖတ်ရခြင်းဖြစ်ပါတယ်။

မြန်မာ့စွယ်စုံကျမ်း၊ အတွဲ ၇၊ စာမျက်နှာ ၂၉၂-၂၉၃ မှာ အမျိုးသားပညာရေးလောကတွင် ဦးဖိုးကျားသည် ကျော်ကြားသောခေါင်းဆောင်ကြီးတဦးဖြစ်သည်။ မြန်မာစာပေလောက၌ ထင်ရှားသောပုဂ္ဂိုလ်တဦးလည်း ဖြစ်သည်။ ပုသိမ်မြို့ တိုင်တရာ စကောကရင်ကျောင်းတွင် ဆက်လက်ပညာ သင်ကြားလို့ပါတယ်။

"တစ်ရောဂါ" ဘယ်တုန်းက တရားဝင်စလဲ

တလောကမှ Myanmar Digital News မှာ တင်ထားတာကို ဖတ်ရတယ်။ ၁၉၈၆ ကတည်းက စတယ်လို့ မြန်မာစာအရာရှိကြီးတဦးက ဆောင်းပါးရေးတော့မှ ၁၉၈၆ ခုနှစ်ကို သိပါတယ်။ 

“မြန်မာစာကို မတတ်ဘဲနဲ့ မြန်မာစာနဲ့ပတ်သက်ပြီးတော့ Facebook တို့ဘာတို့မှာ အလကား လျှောက်ရေး နေကြတာတွေရှိတယ်။ မြန်မာစာကိုတန်ဖိုးမထားကြဘူး၊ အထူးသဖြင့် မြန်မာစာ စာလုံးပေါင်းသတ်ပုံကျမ်း ဆိုတာ ၁၉၈၆ ခုနှစ်ကနေ နိုင်ငံတော်က ပြဋ္ဌာန်းထားတာ အခုဆိုရင် ၃၆ နှစ် ရှိသွားပါပြီ။”

ဆောင်းပါးထွက်ပြီး သိပ်မကြာခင်မှာ စာရေးဆရာဆိုသူတယောက်က ဂျာနယ်တခုမှာ အဲလို “တစ်တာ မှန်ကြောင်း” ဘုန်းတော်ဘွဲ့ရေးပြန်တယ်။ အဲဒီစာရေးဆရာအမည်ကို ဘယ်သူကတင်တင် တွေ့တိုင်း ဘလော့တယ်။

သတ်ပုံတွေ ဘယ်တော့ ပြန်မှန်မလဲ 

ပြန်မှန်တဲ့နေ့စွဲကို နောက်လူတွေက သတိထားစောင့်ကြည့်ကြစေချင်တယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ မမီလောက်ဘူး ထင်တယ်။ မှားအောင်လုပ်တာက အမိန့်စာတခု ထွက်ရင်ရတယ်။ ပြန်မှန်ရေးဆိုတာတိုင်းက ကြာတယ်။

ဒေါ်မှား အသက် ၃၆ နှစ်တဲ့။

ဒေါက်တာတင့်ဆွေ

Comments

Popular posts from this blog

ဝိဘတ်များ

ရေး မြို့ကကြိုဆိုပါ၏ နဲ့  ​ရေးမြို့မှ ကြိုဆိုပါ၏ ဘယ်ဟာအမှန်လဲဆရာ ရန်ကုန်မြို့က ကြိုဆိုပါ၏စာကို တင်တယ်။ ကွန်မင့်တွေလည်း များတယ်။ မက်စင်ဂျာကနေလည်း လာတယ်။ တချို့က နားမလည်။ အမှားကိုသာ မှန်တယ်ထင်ပြီး ရေးကြတယ်။ မတတ်နိုင်။ မှ နဲ့ က ကို ၂၀၁၇ ကတည်းက တင်ပြထားပြီးပါပြီ။ ကို နဲ့ အား လည်းရေးထားတယ်။ ရ နဲ့ က မှားနေကြပြန်တယ်။ နာမ်၊ နာမ်စားတို့၏ နောက်၌တည်၍ ၄င်းတို့သည် ကတ္တားဖြစ်သည်၊ ကံဖြစ်သည် စသည်ကိုလည်းကောင်း၊ ကြိယာ၏ နောက်၌တည်၍ ၄င်းကြိယာ၏ ကာလနှင့် အမျိုးအစားကို လည်းကောင်း ဝေဖန်ပိုင်းခြားပြသော စကားလုံးကို ဝိဘတ်ဟု ခေါ်သည်။ ဝိဘတ် (၂) မျိုး ရှိသည်။ ၁။ နာမ်ဝိဘတ် ၂။ ကြိယာဝိဘတ် နာမ်ဝိဘတ် နာမ်၊ နာမ်စားတို့၏ နောက်၌တည်၍ ၄င်းတို့သည် ကတ္တားဖြစ်သည်၊ ကံဖြစ်သည် စသည် ဝေဖန်ပိုင်းခြားပြသော ဝိဘတ်ကို နာမ်ဝိဘတ်ဟု ခေါ်သည်။ နာမ်ဝိဘတ် (၁၇) မျိုး ရှိသည်။ 1. ကတ္တားဝိဘတ် 2. ကံဝိဘတ် 3. ထွက်ခွာရာပြဝိဘတ် 4. ရှေးရှုရာပြဝိဘတ် 5. ဆိုက်ရောက်ပြဝိဘတ် 6. အသုံးခံပြဝိဘတ် 7. အကြောင်းပြဝိဘတ် 8. လက်ခံပြဝိဘတ် 9. နေရာပြဝိဘတ် 10. အချိန်ပြဝိဘတ် 11. ပိုင်ဆိုင်ခြင်းပြဝိဘတ် 12. လိုက်လျောပြဝိဘတ် 13. ယှဉ်တွဲပြဝိဘတ် 14. ခွဲထုတ်ရာပြဝိဘတ် 15. ရည်စူးချက်ပ

ပဲ နဲ့ ဘဲ ဋီကာ

၁။ ပဲမှန်သမျှ ဘဲလား ဆရာခင်ဗျ အငြင်းအနေနဲ့မှ ဘဲ သုံးရတာလားဗျ ခွဲခြားမသိလို့ပါဆရာ ၂။ ဆရာခင်ဗျာ 'ပန်းပန်လျက်ပဲ' မှားတယ်ဆိုတော့ ပဲနဲ့ဘဲ အသုံးလေးရှင်းပြစေလိုပါတယ်ခင်ဗျာ ၃။ ပဲ နဲ့ ဘဲ သုံးတာ ပုံထဲကအတိုင်း မှန်လား မှားလား ဆိုတာ သိချင်ပါတယ် ဆရာ။ ၄။ ချောင်းအစွယ်လား ချောင်းအဆွယ်လားဆရာ မူကွဲတွေကလည်း ကွဲဘဲကွဲနိုင်လွန်း ၅။ မနက်စာ စားပဲဖြစ်ဖြစ် အဆာပြေလေးဖဲဖြစ်ဖြစ် - ဖဲဆိုတာ ဖဲရိုက်တာ။ ၆။ အထင်ကရအစားအစာ တစ်ခုဖဲလေနော် - တခုပဲ (ဘဲ) လေနော်လို့ ရေးရ။ ‘တစ်ခု’ ဆိုရင် မျိုမကျတဲ့အစားအစာ။ ဖဲဆိုတာ ဖဲရိုက်တာ။ ၇။ ငါပဲလုပ်မယ်လားဗျ ပဲ လား ဘဲ လား ဇဝေဇဝါဗျ ၈။ ပဲနဲ့ဘဲကို အမြဲမှားပါတယ် ဒါပဲလို့ပြောယင် အမှားပါလားရှင် - ပန်းပန်လျက်ပဲ မှားတယ်။ ဆိတ်အုပ်ကဗျာ။ - သူငယ်ချင်းလို့ပဲ ဆက်၍ခေါ်မည်ခိုင် မှားတယ်။ သူငယ်ချင်းလို့ပဲ ဆက်၍ခေါ်မည် ဆိတ်မ။ ဗေဒါလမ်း ညိုပြာပြာ လတာပြင်ခြေရင်း လှိုင်းတက်ရာ ဗေဒါတက်၊ လှိုင်းသက်ရာဆင်း။ ဆင်းရလဲ မသက်သာ အုန်းလက်ကြွေရေပေါလော၊ မျောစုန်လို့လာ အဆင်းနဲ့အလာ၊ ဗေဒါမ အထွေး အုန်းလက်ကြွေ သူ့နံဘေး၊ ဆောင့်ခဲ့ရသေး။ ဆောင့်ခဲ့လဲ မသက်သာ နောက်တချီ ဒီတလုံးက၊ ဖုံးလိုက်ပြန်ပါ မြုပ်လေပေါ့ ပေါ်မလာ၊ မဗေဒါအလှ တလံကွာ လှ

အဘရောဂါ ကျဆုံးပါစေ

ဒီစာကို ခေါင်းစဉ်အမျိုးမျိုးနဲ့ အခါတရာလောက်တင်ပြီးသား။ စစ်ယူနီဖေါင်းနဲ့လူတွေ့တိုင်း အဘခေါ်ခိုင်းတာ နဝတ ခေတ်ကစတယ်။ နောက်တော့ လူတွေ့တိုင်း အဘဖြစ်လာတယ်။  ကိုယ့်အဖွားမှာ အိမ်ထောင်ဘက်တွေ များရော။ မလုပ်ကောင်းပါ။ ကန်တော့။ မြန်မာစာမှာပါ အဘရောဂါ ကူးစက်လာတယ်။ အခုဘဲ တယောက်က အဘ။ အဘအသုံးဟာ ယဉ်ကျေးမှု စသဖြင့် အရင်လူတွေရေးသလို ရေးလာပြန်တယ်။ အဘအသုံး နည်းလာပြီ။ အသစ်က Hi နဲ့ နော်။  စောစောက ထပ်မံတင်ပြသေးတယ်။ သားနဲ့ သမီး။ ကျွန်တော်၊ ကျနော်၊ ကျမ၊ ဗျ၊ ခင်ဗျ၊ ခင်ဗျာ၊ ရှင်၊ ရှင့် အသုံးတွေ ပျောက်ကွယ်လာလာတာအတွက် အင်မတန် နှမြောပါတယ်။  အဘမခေါ်ရမနေနိုင်သူတွေ ကျွန်တော့ဆီတော့ စာမရေးသားကြစေလိုပါ။ အခေါ်ခံချင်သူတွေ အများကြီး။  သူများကိုအဘခေါ်သူတွေ ကြီးလာရင် အဘလိုလုပ်ကြလိမ့်မယ်။ အဘရောဂါ ပျောက်ပါစေသတည်း။ အဘခေတ် ကျဆုံးပါစေသတည်း။ ယဉ်ကျေးမှုဖြစ်တယ်၊ ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ် ပြန်မရေးစေလိုပါ။ ဆရာဝန်ကို ဆရာလို့ မခေါ်ချင်သူတွေလည်း မမေးကြစေလိုပါ။ ဒေါက်တာတင့်ဆွေ