မြင်တာနဲ့သိ

အကြောင်းအရာတခုမှာ အလေ့အကျင့်များနေသူတွေက မဟုတ်လောက်တာကို မြင်တာနဲ့ သိကြလေ့ရှိတယ်။

ပညာရပ်တခုခုကို ကျွမ်းကျင်တတ်မြောက်သူတွေကလည်း အချက်အလက်တခုခုကို ဖတ်တာနဲ့ မဟုတ်လောက်တာကို သိလေ့ရှိတယ်။

ဆယ်တန်းကျောင်းသားဟာ လေးတန်းကျောင်းသား စာမှားရေးတာသိတယ်။ အင်ဂျင်နီယာတွေ၊ ဥပဒေပညာရှင်တွေ၊ ဓမ္မကထိကတွေ၊ မီဒီယာ အယ်ဒီတာတွေ၊ အချက်အပြုတ် ကျွမ်းကျင်သူတွေ၊ အလှအပပညာရှင်တွေ စသဖြင့်။ ဘာသာပညာရပ်တိုင်းမှာ အဲဒီသဘောဆောင်ပါတယ်။ 

ဆရာဝန်တွေကလည်း လူနာကို မြင်တာနဲ့ ဖြစ်လောက်တဲ့ရောဂါတွေကို ခေါင်းထဲမှာ တန်းစီပြီး ပေါ်လာတယ်။

ကျွန်တော့ကို စောစောက တရားသဘောတခု မေးပါတယ်။ သုညအကြောင်းလေး ပေးပါဦး။ မဟာယနမှာ လက်မခံပဲ ထေရဝဒါကပဲ လက်ခံတဲ့ သုညအကြောင်းလေး။

မဖြေတတ်ပါ။ အရာအားလုံးကို သိသူရယ်လို့တော့ မရှိပါ။

ဆရာဝန်သာဖြစ်တဲ့ကျွန်တော် မြန်မာစာအကြောင်း အတိုအထွာလေးတွေ ရေးနေတာ ၁၀ နှစ်ထဲဝင်လာပြီ။ ကျမ်းမာရေး မေးတာတွေကိုဖြေနေတာလည်း ၁၅ နှစ်ရှိပြီ။ သူများတွေရေးတဲ့စာတွေ ထောင်သောင်း ဖတ်ထားရသူ။ မျက်စိက ကျင့်သားရနေပြီ။ သတ်ပုံတလွဲဖြစ်နေတာကို တန်းသိတာမျိုး ရှိတတ်ပါတယ်။ အားလုံးကိုတော့ မသိပါ။ အကိုးအကားတွေလိုက်ရှာပြီးသာ ဖြေရတယ်။

မနေ့ကပါဘဲ ညီလိုခင်မင်သူတယောက်က ပဲသုပ်နည်းတခု မေးတယ်။ သူများရေးထားတာကို လိုက်ရှာပြီး ဖြေရတယ်။ ကျွန်တော်က စားတာဘဲ တတ်တဲ့သူ။

အသက်ကလည်း အိုမင်းသူဖြစ်တော့ ဖတ်ခဲ့တဲ့စာတွေကလည်း များပြီ။ ရွှေဥဒေါင်းရေးတဲ့ တသက်တာမှတ်တမ်းနှင့် အတွေးအခေါ်များစာအုပ်ပြန်ထုတ်တော့ အဖုံးကတည်းက စာလုံးပေါင်း မှားနေတာကို တန်းသိပါတယ်။ အဲဒီစာအုပ် မုံရွာကိုရောက်တော့ နေ့ချင်း အိမ်ကိုရောက်တာလည်း အမှတ်ရတယ်။ ၁၉၆၁ ခုနှစ်က။

တက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင်ရေးတဲ့ သူငယ်ချင်းလို့ဘဲ ဆက်၍ခေါ်မည်ခိုင် စာအုပ်ထွက်တော့ ဆေးကျောင်းတက်နေပြီ။ နယူးဒေလီက မိတ်ဆွေကြီး ဦးမောသီရိက ဟင်ဒီလိုဘာသာပြန်တယ်။ ‘ဘဲ’ လို့ရေးထာတာကို ‘ပဲ’ ပြင်တောတွေ တွေ့တိုင်း မျက်စိထဲ အတော်ကသိကအောင့် ဖြစ်တယ်။ မူရင်းစာအုပ်အစစ်ကို မမြင်ဘူးသူတွေတော့ အဟုတ်ထင်နေကြလေရဲ့။

အရှင်ဇနကာဘိဝံသရေးသားတဲ့ တဘဝ သာသနာစာအုပ်ဖတ်ရချိန်မှာ ဆရာဝန်ဖြစ်ပြီ။ ‘တဘဝ’ ကို ‘တစ်ဘဝ’ လို့ ပြင်ထုတ်တာတွေ့တော့ သြော် သံသရာတစ်ရေးထင်ရဲ့လို့ အောက်မေ့မိပါတယ်။

မြန်မာစာအပါအဝင် စာ၊ ပညာကို အောက်ခြေကစပြီး စနစ်တကျသင်ယူလာသူတိုင်းဟာ ပညာကို တန်ဖိုးမထားတဲ့ခေတ်မှ ပညာသင်ယူရသူတွေရဲ့ အရေးအသားနဲ့ အသံထွက်ကို ဖတ်တာ၊ နားထောင်ရတာနဲ့ အဆီအငေါ်မတည့်တာကို မြင်မိနိုင်ကြပါတယ်။ ကျွန်တော်တဦးတည်းကသာ အဲလိုမြင်တာ မဟုတ်ပါ။

စာရေးမှားတာတွေကို ထောက်ပြရတာ တကယ်ကိုအားနာပါတယ်။ ထောက်ပြသူတွေရဲ့ ငြိုငြင်မှုကို ခံရပေမဲ့ ဆယ်စုနှစ်တခုအတွင်းမှာ အကျိုးတစုံတရာလည်း ရလာပါတယ်။ အချိန်တော့ ယူတယ်။ အမုန်းလည်း ခံနိုင်ရမယ်။ ပညာတန်ဖိုး နှိမ်ချခံထားရတာက ဆယ်စုနှစ် ၃-၄ ခုလောက်ကြာနေပြီ။ 

တိုင်းပြည်ညံ့ရခြင်းအကြောင်းတရားတွေထဲမှာ အသိပညာ၊ အတတ်ပညာ၊ မိခင်ဘာသာစာ ပါတယ်။

ကျွန်တော်တို့ အများကြီးကြိုးစားကြရပါမယ်။

4 Ways to Read a Book: How to Get the Most out of Reading - 2024 - MasterClass

ဒေါက်တာတင့်ဆွေ