(တိုင်းပြည်ထွက်ပြေး နိုင်ငံရေးလုပ်သူတယောက် ဟိုရောက်ဒီရောက်)
၁၉၉၀ သမိုင်းထဲကတယောက် ကွယ်လွန်တဲ့သတင်းကို တရက်လောက်စောပြီး တင်တဲ့ ဆိုရှယ်မီဒီယာက စာတွေကို အလေးအနက် အပြစ်တင်ပါတယ်။
သတင်းမတက်ခင် အရင်ရက်က မန္တလေးနေဆရာဝန်တယောက်ဆီ မေးထားတယ်။ ကိုဇော်မြင့်မောင် ရောဂါဆိုးပေမဲ့ နေသာတယ်တဲ့။
၁၉၉၀ ရွေးကောက်ပွဲနောက်မှာ ကျင်းပတဲ့ ဂန္ဒီခမ်းမအစည်းအဝေးအပြီး NLD ထဲက လူလတ်ပိုင်းအမတ်တွေ တိုင်ပင်ကြတယ်။ ဟိုမြို့ ဒီမြို့တွေမှာ ကျင်းပတဲ့ လျှို့ဝှက်အစည်းအဝေးတွေကနေ စင်ပြိုင်အစိုးရတရပ်ဖွဲ့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ကြတယ်။
တိုင်း ၇ ခုနဲ့ ပြည်နယ် ၇ ခုက ၂ + ၂ ဦးစီ ရွေးကြတယ်။ အစိုးရဖွဲ့မဲ့ဌာနချုပ်ကို ၂ ဦးစီသွား။ ကျန် ၂ ဦးစီက အထဲမှာ ထောက်ခံမှုရရှိရေး လုံးပမ်းကြ။ ဖမ်းရင်လည်း အဖမ်းခံကြ။
မန္တလေးတိုင်းက ဦးသိန်းဦး (ယခင် NCGUB နဲ့ ယခု NUG တရားရေးဝန်ကြီး) နဲ့ ဒေါက်တာဇော်မြင့်မောင်။
စစ်ကိုင်းတိုင်းက ရေဦးအမတ် ဦးဝင်းကို (တရုပ်ပြည်မှာ လုပ်ကြံခံရသူ) နဲ့ ဒေါက်တာတင့်ဆွေ။
ဦးဝင်းကိုက ပြည်ပထွက်ရမဲ့သူ။ ဦးဝင်းကို ထွက်သွားတာလည်း သိတယ်။ ကျွန်တော် ထိုင်းကို ရောက်တော့ ဦးဝင်းကို ကို မမီလိုက်တော့ပါ။ သူ့ဆီက ဖက်စ် ကိုသာရတယ်။
ကျွန်တော်က စစ်ကိုင်းတိုင်းထဲက ပြည်ပထွက်ကြမဲ့အမတ်တွေအတွက် ခရီးစဉ်တွေ စီစဉ်ပေးရတယ်။ ရန်ကုန် ရွှေတိဂုံဟာ ဆုံချက်တခု။
မာနယ်ပလောသွားရမဲ့ အမတ်စာရင်းထဲမပါတဲ့ ကျွန်တော်က ပုလဲနေအိမ်ကို လာဖမ်းလို့ ပုန်းရှောင်နေရာကနေ အိန္ဒိယကို ထွက်ပြေးရပါတယ်။
၂၀၁၈ ခုနှစ်နွေရာသီမှာ ကျွန်တော် မြန်မာပြည်ကို အလည်ပြန်တော့ အဲဒီအချိန်မှာ တိုင်းဝန်ကြီးချုပ်ဖြစ်နေတဲ့ ဒေါက်တာဇော်မြင့်မောင်နဲ့ မန္တလေးမှာ ညစာအတူစားကြတယ်။
သူနဲ့ကျွန်တော်က လျှို့ဝှက်အစည်းအဝေးတွေအတွက် မန္တလေးဈေးချိုတနေရာမှာ တွေ့ဆုံလေ့ရှိပါတယ်။
(၂)
နှစ်အစိတ်
ထောင်ထဲမှာ ကွယ်လွန်
ထောင်ပြင်ရောက်တာနဲ့ သေဆုံး
သေဆုံးရင်းခြင်းအကြောင်းရင်းဟာ ကင်ဆာတဲ့။
မကွယ်လွန်ခင် စာပြင်ထား သင့်အားလွှတ်လိုက်ပြီတဲ့။
နှစ်အစိတ်ကြာ ကြိုးပမ်းမှုအတွင်းမှာ ထောင်သက် နှစ်အစိတ်ကြာခဲ့သူတယောက်။
၁၉၉၀ ကို အသိအမှတ်ပြုသူဦးရေကား ၁၉၉၀ ယောက် မပြည့်လောက်။
နိုင်ငံရေးလုပ်သူတို့ သမိုင်းဟာ နှစ်အစိတ်လောက်ကြာမှသာ ပေါ်လာတတ်ပါ၏။
မှတ်ချက် - ဒေါက်တာဇော်မြင့်မောင်နဲ့ ကျွန်တော့ကို တရက်တည်းမှာ လာဖမ်းပါသည်။ သူက မပြေးသာ မရှောင်နိုင်။ ကျွန်တော်က ကံကောင်းပါသည်။ အဲဒီနေ့ မုံရွာရောက်တဲ့ညက မိဘတွေအိမ်မှာ မအိပ်သင့်ဘူးဆိုတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက် မှန်ကန်ခဲ့ပါသည်။ နောက်တရက်မှာ ပုလဲအထိလိုက်လာ ဖမ်းသည်။ မလွယ်ပေါက် ခေါ် ဂယ်ပေါက်ထားလေ့ရှိတဲ့ ပုတတ်ရဲ့ ဥပမာက ကျွန်ုပ်အား ကယ်လိုက်ပါသည်။
(၃)
ပြည်တွင်းမှာသာနေကြပြီး ကွယ်လွန်သွားကြတဲ့ ၁၉၉၀ အမတ်တွေထဲက အထူးရင်းနှီးသူတွေ မနည်းပါ။
အင်းတော်အမတ် ဦးစောလှိုင် အသည်းရောဂါအတွက် နယူးဒေလီမှာလာပြီး ဆေးလာကုတော့ စကားတွေ အမျာကြီးပြောရတယ်။ ၂၀၁၂ ကြားဖြတ်ရွေးကောက်ပွဲမတိုင်ခင်က။ သူလည်း ဒုတိယတခေါက်လာပြီး ကွယ်လွန်ပါတယ်။
သူ့ကို အိန္ဒိယသွေးပါလို့ဆိုပြီး ရွေးကောက်ပွဲကော်မရှင်က ပယ်တဲ့သတင်းကို ကျွန်တော်ကဘဲ သူ့ကို ပြောပြရပါတယ်။ ၁၉၉၀ တုန်းကလည်း ဦးစောလှိုင်အဖေက အတူတူဘဲ။
ဒေါက်တာသန်းငြိမ်းလည်း နယူဒေလီမှာလာပြီး ဆေးလာကုတော့ စကားတွေ အများကြီးပြောရတယ်။ သူရေးတဲ့စာအုပ် ၂ အုပ်လက်ဆောင်ပေးပါတယ်။ သူလည်း ဒေလီကနေပြန်ပြီး မကြာခင်မှာကွယ်လွန်ပါတယ်။
အမတ်မဟုတ်ပေမဲ့ ၇ တန်းကျောင်းသားကတည်းက သူငယ်ချင်း၊ မုံရွာအောင်ရှင် ခေါ် ကိုအေးကြူနဲ့က ၂၀၁၈ ခုနှစ် အလည်ပြန်တော့ ရင်းရင်းနှီးနှီး အကြာကြီး စကားပြောကြတယ်။
သူကဘဲ ဒီလှိုင်းရုံးခန်းမှာ ဒီကုတင်လေးက ဆရာဦးဝင်းတင် စာရေးရင်း နားတဲ့နေရာလို့ ပြပါတယ်။
ဆရာဦးဝင်းတင်ကို RFA ကနေ ဦးဝင်းတင်းနဲ့စကားပြောခြင်းအစီအစဉ်တင်ဆက်တော့ ဦးဝင်းတင်နဲ့ ဒုတိယစကားပြောရသူက ကျွန်တော်။
(ပုံအတွက် ကျေးဇူး။)
ဒေါက်တာတင့်ဆွေ
Comments
Post a Comment