ရှေးက စာပုံပြင် - နေမျိုးမင်းထင်ကျော်ခေါင်

(၁၉) တဆဲ့ကိုးခုမြောက် ကျေးရုပ်ဘုန်းကြီးပုံပြင်ကား ဤသို့တည်း။

ရှေးသောအခါ ရွာတရွာနှိုက် ဆရာကြီးအား ကျောင်းဆောံလှူ၏။ ဘုန်းကြီးလည်း အရုပ်ထု ဝါသနာ ပါသည်နှင့် ကျောင်းလှေကားဦးတိုင်မှာ ကျေးရုပ် ထု၍ထား၏။ စူးဆောံ ကိရိယာနှင့် ကောင်းမွန်စွာ ထုလုပ်သည် မဟုတ်။ ဓားမ ဓားမောံနှင့် ဘုန်းကြီးထုလုပ်သော ကျေးရုပ် ဖြစိ၍ မကောင်းစွာသတည်း။

ဘုန်းကြီးလည်း မိမိထုလုပ်သော ကျေးရုပ်ကို ကောင်းလှနိုး ထင်မှတ်၍ ကျောင်းလက်ရန်းက စင်္ကြံသွားလျက် တစိန်းစိန်းကြည့်ရှုနေစဉ် ပုခန်းသားတို့လည်း ထိုကျောင်းစရပ်သို့ ရောံ၍ အချို့ စရပ်တွင် ချက်ပြုတ်နားနေပြီးလျှင် လူတဦးသည် ဆွမ်းကျန်ဟင်းကျန် တောင်းရမ်းမည်ဟု ကျောင်းသို့သွား၍ လှေကားတိုင်မှာ ကျေးရုပ်ကို မြင်လျှင် 

"ကျောင်းမူက ကောင်းပေစွ၊ ကျေးရုပ်က ဖျက်လေသည်" ဟု ဆိုပြီးလျှင် ကျောင်းထက်သို့ တက်၍ ဘုန်းကြီးထံ တောင်းရမ်း၏။

ဘုန်းကြီးလည်း တကာဆိုသည်ကို ကြား၍

"ဟယ် မိုက်စွာသော တကာ၊ ကျေးရုပ်ကောင်းသည် ကျောင်းကောင်းသည် ဟူ၍ မသိဘဲလျက် အပြစ်တင်လွယ်သည်" ဆိုပြီးလျှင် ငေါက်ငမ်းလိုက်၏။

ထိုတကာလည်း မျက်နှာမလှ ပြန်သွားရ၍ အပေါင်းအဘော်တို့အား အကြောင်းကို ပြောလျှင် တဦးသော ပုခန်းသားက "ဘုန်းကြီးထုသောကျေးရုပ် ဖြစ်ဟန်ရှိသည်။ ငါသွားဦးမည်" ဆို၍ ကျောင်းသို့ လာ၏။

ဘုန်းကြီးလည်း လက်ရန်းထက်က ရှိလင့်၏။ ပုခန်းသားလည်း လှေကားနားသို့ ရောံလျှင် တက်မည် ပြုပြီးမှ "အလို.." ဆို၍ လန့်ကျွန် ပြုဘိ၏။

ဘုန်းကြီးလည်း "တကာ အဘယ်ကို လန့်သနည်း" ဟု မေး၏။

ပုခန်းသားလည်း "နှုတ်သီးဖြင့် ဆိတ်မည်လော" ဟု လျှောံ၏။

ဘုန်းကြီးလည်း "စေ့စေ့ကြည့်ပါဦး။ အသက်မရှိ။ ငါထုသော ကျေးရုပ်တည်း" ဟု ဆို၏။

ပုခန်းသားလည်း ကျေးရုပ်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်ရှုပြီးမှ "ကျေးရုပ်ကား ကောင်းလှ၏။ ကျောင်းနှင့် မတန်လေ" ဟု ဆိုပြီးလျှင် ကျောင်းသို့တက်၍ ဆွမ်းဟင်းကျန်များကို တောင်း၏။

ဘုန်းကြီးလည်း ဆွမ်းစမဲ မုန့်ပဲများစွာ ပေးကမ်း၏။

ပုခန်းသားလည်း ကျောင်းခန်းထဲမှာ ပိန္နဲသီးကို မြင်ပြန်၍ လိုချင်သောကြောင့် "ဤဆပ်သွားသီးကား ကြီးပေစွ" ဟု ခြီးမွမ်း၏။

ဘုန်းကြီးလည်း "တကာတို့အရပ်မှာ မရှိပါသလော ပိန္နဲသီး" ဟူ၍ ပြော၏။ "တပည့်တော်တို့ ဤသစ်သီးကို မသိပါ။ ချိုသလော ချဉ်သလော" ဟူ၍ လျောံ၏။

ဘုန်းကြီးလည်း အကယ်ပင် မသိဟု အမှတ်ရှိသည်နှင့် "မြဲလေတော" ဟူ၍ ပိန္နဲသီးကို ခွဲခြမ်း၍ တခြမ်းကို ပေးလိုက်၏။

ပုခန်းသားလည်း အပေါင်းအဖော်များနှင့် စားသောံကြပြီးသော် ပိန္နဲသီးတခြမ်းကို ရအောင် ယူဦးမည် ကြံ၍ ကျောင်းသို့ သွားပြန်၏။

"ကျေးရုပ် ကောင်းလှပေသည်။ ယခု တက်လာသည်တိုင်အောင် သူ့အနားကို ရောံလျှင် ထိတ်လန့်သည်" ဟူ၍ လျှောံပြီးမှ 

"အရှင်ဘုရား၏ ပိန္နဲသီးကို မမြဲလိုက်ရပြီ။ အဘော်များက ဟင်းသီးမှတ်သောကြောင့် ချဉ်ပေါင်ရွက်နှင့် ရော၍ ချက်လေသည်" ဟု လျှောံထားလျှင် ကျန်ရစ်သော ပိန္နဲသီးတခြမ်းကိုလည်း ပေးလိုက်သော ဟူ၍၊ ရှေးလူကြီးတို့သည် မဟုတ်ရာတန်သည်ကို ယုတ္တာယုတ္တိ ဆင်၍ ရယ်ရွှင်မှု ပြုလုပ် ပြောဆိုကြကုန်၏။

ဤပုံပြင်ကား အမြောံကြိုက်လွန်သောသူကို ကျေးရုပ်ထုသော ဘုန်းကြီးကဲ့သို့ ရှိသည်ဟု ရှေးပညာရှိတို့ ဥပမာပြု၍ ဆိုကုန်တတည်း။   ။

(၂၂) နှစ်ဆဲ့နှစ်ခုမြောံ နှစ်ထပ်ရှက်ဘုန်းကြီး၏ ပုံပြင်ကား ဤသို့တည်း။

ရှေးအခါက၊ ကျောင်းတကာ အဝေးမြို့ရွာသို့ သွား၍ ကျောင်းတကာ ဝတ်စားဆင်ယင်သည်များကို ကျောင်းမှာ အပ်၍ထား၏။

ဘုန်းကြီးလည်း စိတ်ပျံ့လွင့်သဖြင့် လူထွက်၍ အဝတ်တန်ဆာ ဆင်ယင်သော် သင့်လျော်မည်လောဟု၊ အခန်းတွင်းမှာ ကျောင်းတကာ၏ ပုဆိုးခေါင်းပေါင်းကို ဝတ်ဆင်လျက် မှန်ကြည့်၍ နေကြိုက်တွင် ကျောင်းအမ ဆွမ်းပို့ရောံလာသည်ဟု သူငယ်တို့ လျောံထား၏။

ဘုန်းကြီးလည်း အလျင်လိုသည်နှင့် ခေါင်းပေါင်းကို မချွတ်မိ။ ပုဆိုးကိုသာ လဲ၍ အခန်းတွင်းက ထွက်လာပြီးလျှင် ကျောင်းအမနှင့် စကားစမြည် ပြောဆိုလျက် နေ၏။

ကျောင်းအမလည်း ဘုန်းကြီးဥက္ခောင်း ကိုက်ခဲ၍ စည်းနှောင်လိုသလောဟု အရှည်မနေဘဲ ရှိခိုးဦးချ၍ ပြန်သွားလေ၏။

ဘုန်းကြီးလည် အခန်းတွင်းသို့ဝင်၍ မှန်ကြည့်ပြန်သည်တွင် ခေါင်းပေါင်းမချွတ်မိသည်ကို မြင်လျှင် ရှက်လှနိုးသောကြောင့် ကျောင်းအမကို လိုက်၍ခေါ်စေပြီးမှ "ကျောင်းအမ ငါရှက်လှသည်။ လူ့ပြည်မှာ မနေပြီ။ သေပါတော့မည်" ဟု ကျောင်းလက်ရမ်းထက်က ကျွမ်းထိုး၍ချမည် ပြု၏။

ကျောင်းအမလည်း "အရှင်ဘုရား၊ ဤသို့ မပြုပါနှင့်" ဟု တောင်းပန်ရှာလျက် ဘုန်းကြီး ကျွမ်းထိုး၍ ချသောအခါ အောက်သို့ကျလျှင် သေမည် စိုးရိမ်သည်နှင့် ဘုန်းကြီးခြေနှစ်ခုကို ကျောင်းအမက ဆွဲ၍ထားလျှင် စောက်ထိုးကျလျက် နေ၏။

သင်းပိုင် ကိုယ်ရုံတို့လည်း အောက်သို့ ကျသဖြင့် ဥက္ခောင်းကို စွပ်လျက် နေသောအခါ သာ၍ရှက်ပြန်သောကြောင့်

"ကျောင်းအမ ချသာချလိုက်ပါ။ ငါရှက်သည်ထက် ရှက်လှ၏။ နှစ်ထပ်ရှက်ဖြစ်၍ သေချင်လှပြီ" ဆိုလေသောဟု ရှေးလူဟောင်းတို့ ရယ်ရွှင်မှု ပြုလုပ်ပြောဆိုကြကုန်၏။

ဤပုံပြင်ကား နှစ်ကြိမ်ထပ်၍ မှားရာနှိုက် ပုံပြုသတည်း။ မသင့်၍ မှားသော်လည်း တကြိမ်သာ မှားစေကုန်ရာသည်။ နှစ်ကြိမ် မမှားစေရာ ဟူလို။

(၂၃) နှစ်ဆဲ့သုံးခုမြောက် ခေါင်းမြီးခြုံဘုန်းကြီး ပုံပြင်ကား ဤသို့တည်း။

ရှေးသောအခါ ဘုန်းကြီးနှင့် သာမဏေငယ်တို့ ဆွမ်းခံဝင်ကြရာ ရွာလယ်သို့ရောံလျှင် ဘုန်းကြီးသည် ဝမ်းနာသောကြောင့် မောင်ရှင်ငယ်အား အကြောင်းကို ပြော၏။

မောင်ရှင်ငယ်လည်း "သို့သော်၊ အရှင်ဘုရား ဝစ္စကုဋီကို တက်ရန် ကျောင်းသို့ ပြန်တော်မူတော့။ တပည့်တော် ဆွမ်းခံခဲ့ပါမည်" ဟု လျှောံထားလျှင် ဘုန်းကြီးလည်း "ဝမ်းနာလှသည်။ ကျောင်းသို့ ပြန်ခြင်းငှါ မစွမ်းနှိုင်" ဟု ဆို၏။

မောင်ရှင်ငယ်လည်း "ရွာပြင်သို့ ထွက်တော်မူပါ" လျှောံပြန်၏။

ဘုန်းကြီးလည်း "ငါသည် မသွားနှိုင်။ ကိစ္စနီးလှချေပြီ။ ငါ့ရှင် ကြံပါဦး" ဟု ဆိုလျှင် "ယင်းသို့ တပြီးကား အရှင်ဘုရား ဤနေရာတွင် ထိုင်တော်မူ။ တပည့်တော် လုံအောင်ပြုပါမည်" ဆို၍ ဘုန်းကြီးဥက္ခောင်းနှိုက် သပိတ်ကို စွပ်လိုက်၏။

ဘုန်းကြီးလည်း "မည်သည်ကိုမျှ ကြည့်မမြင်ပြီ။ ကုဋီအိမ်တက် လုံခြုံသည်။ ငါ့ရှင် အကြံကောင်းပေစွ" ဆိုပြီးလျှင် ရွာလယ်တွင် ကျင်ကြီးစွန့်လေသော ဟူ၍ ရှေးလူတို့ ရယ်ရွှင်မှု ပြုလုပ်ပြောဆိုကုန်၏။

ဤဥပမာကား မိမိပြုသော အမှုကို မိမိအမြင်နည်း၍ မသိသော်လည်း မလုံခြုံသဖြင့် သူခပ်သိမ်းပင် သိမြင်လေ၏ ဟူသတည်း။

(၂၄) နှစ်ဆဲ့လေးခုမြောက် ငမှိုင်းမျက်ကန်း ငါးခိုးသော ပုံပြင်ကား ဤသို့တည်း။

ငမှိုင်းမျက်ကန်း ဆိုသောသူသည် လက်ယာမျက်စိ ကန်းသည်နှင့် လက်ဝဲမျက်စိကို ပုဆိုးနှင့် ဖုံးအုပ်လိုက်လျှင် အမိုက်အတိ ဖြစ်လေရကား "သူများလည်း ငါသို့ မမြင်ပြီ" ဟု ထင်မှတ်သဖြင့် ဈေးထဲမှာ မျက်စိတဘက်ကို ဖုံး၍ ငါးခိုးလေသောအခါ ဈေးသည်တိုင်း များစွာရယ်မော၍ ဖမ်းဆီးသည် ဟူ၍ ရှေးလူတို့ ပုံဆိုကုန်၏။

ဤပုံပြင်ကား သိမြင်တတ်မြောံပြီး လူတို့ကို မသိမမြင် မတတ်သောသူက လှည့်ဖြားလိမ်လည် ပြောဆိုသော်၎င်း၊ နားမလည်သေးသော မလိမ္မာသေးသော သူက နားလည်ပြီး လိမ္မာပြီး လူကို လှည့်ဖြားလိမ်လည် ပြောဆိုရှာသော်၎င်း၊ ရယ်မောဘွယ်သာ ဖြစ်လေသော ဟူ၏။ (နေမျိုးမင်းထင်ကျော်ခေါင်)

(ရှေးစာကဗျာများ)

HD the old old story wallpapers | Peakpx

ဒေါက်တာတင့်ဆွေ