အရပ်ကလေးကိုမှ အားမနာ

ကိုယ့်အိမ်ကို စည်းရိုးပတ်

ဝင်းခတ်နေတဲ့ငါ။

လက်မတထောင်ထောင်နဲ့

ဘယ်ကောင်ဘယ်အရေးလဲ

ချိုသွေးလျက်ပါ။ 

မငြင်းကောင်းပေမယ့်

ကျဉ်းမြောင်းတဲ့ငါ့နေရာ

ငါမှငါဆိုတဲ့ ထင်တလုံး၊

မိုးမမြင် လေမမြင်

ငါထင်ရာငါစိုင်း

ငါ့လှိုင်းကိုငါစီး

ငါ့ထီးကိုငါဆောင်း

ငါ့ကျောင်းကိုငါထိုင်

အပြိုင်အဆိုင်အမုန်းတွေနဲ့

မပိုင်မနိုင်ရှုံးချေပေါ့

အသုံးမကျ နှလုံးမလှသမို့

မုန်းမောဟဖုံး။ (တင်မိုး)

ဒေါက်တာတင့်ဆွေ